Το ζήτημα της συγχώρησης είναι τεράστιο και συνδέεται στενά με άλλα επίσης πολύ μεγάλα ζητήματα: το παράπτωμα, την αμαρτία, το κακό -η ύπαρξη της συγχώρησης προϋποθέτει, την ύπαρξη του κακού, σε μια κοινωνία αγγέλων δεν υπάρχει συγχώρηση-, την ενοχή, τη δικαιοσύνη και πολλά άλλα. Τα ερωτήματα που εγείρει η συγχώρηση είναι δυσαπάντητα. Ποιος συγχωρεί; Ο άνθρωπος που έπαθε, μόνο αυτός; Ο Θεός; Ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει, αν δεν έχει δώσει προηγουμένως τη συγχώρησή του το θύμα; Αν αυτός που δικαιούται να συγχωρεί είναι μόνο το θύμα, τότε τι γίνεται στην περίπτωση του φόνου, του κατεξοχήν κακού, όταν δηλαδή ο μόνος δικαιούμενος να συγχωρεί δεν υπάρχει πια; Η συγχώρηση μπορεί να δοθεί, από τον άνθρωπο ή τον Θεό, αν δεν τη ζήτησε ποτέ ο ίδιος ο φταίχτης, ο θύτης; Αν είναι δύσκολο να ζητήσεις συγχώρηση, αφού προϋποθέτει αναγνώριση του παραπτώματος και μετάνοια, πόσο εύκολο είναι να τη δεχτείς, αφού συνεπάγεται (ή προϋποθέτει) απόφαση αλλαγής; Συγχώρηση σημαίνει πως ξεχνάμε το κακό που (μας) έγινε ή απλώς ότι πιστεύουμε και ελπίζουμε πως ο θύτης μπορεί να επανενταχθεί στην ανθρώπινη τάξη; Πώς σχετίζεται η συγχώρηση με τη δικαιοσύνη και την αγάπη; Μπορώ να συγχωρήσω πραγματικά χωρίς αγάπη για αυτόν που συγχωρώ; Υπάρχουν πράξεις ασυγχώρητες, παντοτινά ασυγχώρητες; Τα ερωτήματα αυτά και όσα άλλα τέθηκαν σε τούτο τον συλλογικό τόμο αναδεικνύουν την κεντρικότητα του ζητήματος της συγχώρησης για την ανθρώπινη ζωή και συνύπαρξη.