Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβασα χαϊκού το 1965 στα γερμανικά. Η δύναμη της εικόνας, η αίσθηση του κεραυνοβόλου, η λακωνική αντιμετώπιση της εμπειρίας μέσα σε λίγες συλλαβές, η τρομακτική οικονομία των λέξεων με άφησαν κυριολεκτικά άφωνο. Οι μεγάλοι "μάστορες" με τον θρύλο που τους περιέβαλλε, ο Basho, ο Buson, ο Issa και αργότερα ο Shiki - σε μεταφράσεις φυσικά -, με γοήτευσαν και με γοητεύουν μέχρι σήμερα. Αν και ο τελευταίος "κλασικός", ο Masaoka Shiki, πέθανε στις αρχές του 20ού αιώνα, το χαϊκού από τότε έχει διαδοθεί σε πολλές χώρες και γλώσσες. Έχουν γραφτεί χιλιάδες ποιήματα, κυκλοφορούν πολυάριθμα περιοδικά, φυλλάδια, βιβλία από καινούργιες γραφές χαϊκού. Σκέφτομαι ότι αυτή η ποίηση είναι καθαρό προϊόν της ιαπωνικής παράδοσης και γλώσσας, ακόμα και θρησκείας - να μην ξεχνάμε πόσο βαθιά ήταν στο Ζεν ο Basho και οι άλλοι κλασικοί μάστορές του.