Θα απευθυνόσασταν σε ένα Γραφείο Τελετών για τη διοργάνωση ενός γάμου; Ανήκετε σε αυτούς που, όταν οδηγούν, κατεβάζουν καντήλια; Τι κοινό έχουν οι όροι παλαμάρι, μαρκούτσι και εργαλείο; Ποιες επιπλέον σημασίες έχουν οι λέξεις γλάστρα, πατσαβούρα και τούμπανο, όταν αναφέρονται στις γυναίκες; Γνωρίζετε ποιοι ήταν ο Τόφαλος και η Φακλάνα; Θεωρείτε την παροιμία "Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα" προσβλητική για τους βαρήκοους; Αυτά και άλλα ερωτήματα επιχειρεί να θίξει το βιβλίο "Πιπέρι στο στόμα: Όψεις των λέξεων-ταμπού στη Νέα Ελληνική", προσεγγίζοντας, με όρους γλωσσολογικούς αλλά και τρόπο εύληπτο και παιγνιώδη, τις διάφορες πτυχές της σημασίας, της χρήσης και της λειτουργίας του "απαγορευμένου" λεξιλογίου. Πρόκειται για ένα έργο αφιερωμένο σε λέξεις-"δραπέτες", που ξέφυγαν από το "γλωσσικό καθαρτήριο" της ελληνόφωνης κοινότητας, λειτουργώντας σαν ανεξέλεγκτη βακχική κραυγή μέσα σε ένα σύμπαν κυρίαρχου λόγου. Δεδομένου ότι το συγκεκριμένο ερευνητικό πεδίο είχε βρεθεί στο περιθώριο του εγχώριου ακαδημαϊκού (γλωσσολογικού, ψυχολογικού, κοινωνιολογικού, ανθρωπολογικού κ.λπ.) λόγου, θεωρούμε ότι η συστηματική διερεύνησή του φωτίζει τη χρήση της γλώσσας ως εκφραστικής διόδου για την ολότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, όχι μόνο της κοινωνικοποιημένης και κανονικοποιημένης, αλλά και της παρορμητικής ή σκόπιμα προκλητικής.