Το κείμενο είναι μια προσωπική μαρτυρία για τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αναφέρεται σε μια περίοδο ομολογημένης ακμής της σχολής αυτής. Η αφήγηση, που χρονικά καλύπτει την διάρκεια των σπουδών του συγγραφέα (1955-1960), στηρίζεται κυρίως στα βιώματά του, το ιστορικό όμως πλαίσιό της ορίζεται από γεγονότα με παγκόσμιο και ελληνικό ενδιαφέρον δημοσιευμένα σε εφημερίδες της εποχής. Η υψηλού επιπέδου επιστημοσύνη πολλών σπουδαίων δασκάλων της Σχολής όσο και η προσήλωση των περισσοτέρων από αυτούς στις αρχές του Εκπαιδευτικού Δημοτικισμού στερέωσαν στην κοινή γνώμη τη φήμη ενός προοδευτικού ιδρύματος που έκδηλα διαφοροποιείται από την αντίστοιχη σχολή των Αθηνών. Η μαρτυρία επικεντρώνεται βέβαια στη λειτουργία της Φιλοσοφικής Σχολής μέσα στον διαμορφούμενο τότε πανεπιστημιακό χώρο. Με ενδιαφέρον όμως παρακολουθεί και την καθημερινή ζωή, τις συνθήκες διαβίωσης των φοιτητών και τις εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητές τους σε χώρους που σηματοδοτούν τη Θεσσαλονίκη της εποχής εκείνης.