Ως Έλληνες είμαστε απόγονοι του Ομήρου, αλλά χάσαμε τον μπούσουλα ολικά. Ο Οδυσσέας ξεπερνά τις πειρασμικές περιπέτειες του ταξιδιού του, διότι ξέρει από πού ξεκίνησε και πού πηγαίνει. Έτσι βιώνει το ταξίδι ως ταξίδι, δεν το απολυτοποιεί βλέποντάς το ως τη μόνη πραγματικότητα, δεν το θεοποιεί ούτε το δαιμονοποιεί. Πάντα της απογοήτευσης προηγείται η γοητεία, και απομυθοποιεί κανείς ό, τι μυθοποιεί. Ο Οδυσσέας δεν πέφτει σε αυτήν την παγίδα. Ξεφεύγει από μαγείες, σειρήνες, κυκλώπειες δυνάμεις, αδιέξοδα και τις ηδονές της Καλυψώς, καθώς όλοι αυτοί οι πειρασμικοί εγκλωβισμοί του φουντώνουν τον πόθο για την πρώτη του μεγάλη αγάπη και με αυτόν τον τρόπο λειτουργούν λυτρωτικά στη ζωή του, καθιστώντας τον πιο ορμητικό προς το σκοπό του. Και ξέρει ο Οδυσσέας. Δεν αναζητά έναν απρόσωπο τόπο, την Ιθάκη του, αλλά ένα αγαπημένο του πρόσωπο στην Ιθάκη, την Πηνελόπη, προς την οποία με αγαπητική μνήμη πορεύεται. Άραγε, αν εμείς θυμόμασταν από πού ξεκινήσαμε και πού πηγαίνουμε, ως Έλληνες και ως χριστιανοί, δεν θα ήταν πιο ανάλαφρο το ταξίδι μας σε αυτόν τον κόσμο; Αν ξέραμε πως η πηγή μας είναι ο Χριστός εν τω Παραδείσω και πως πάλι σε Αυτόν επιστρέφουμε, ως την πρώτη μας μεγάλη αγάπη, πόσο πιο αισιόδοξο και δυναμικό θα ήταν το περιπετειώδες ταξίδι μας στη γήινη πραγματικότητα... Τότε οι πειρασμοί όχι μόνο θα φανέρωναν την ποιότητα της αγάπης μας, αλλά θα τη φούντωναν για να αποβούν έτσι λυτρωτικοί, όπως τότε στον Οδυσσέα που οι πειρασμικές δυνάμεις του αύξαναν το νόστο για την Ιθάκη του.