"Καταλαβαίνεις γιατί σε στέλνω εκεί κάτω;" με ρώτησε. Ένα ελαφρύ αεράκι φυσούσε στο λιμάνι, το κασκόλ του χόρευε πάνω στο καλό του μπουφάν. Κοντούλης, με κοιλίτσα, τριχωτός, θύμιζε αποβλακωμένη αρκούδα. Με το ύφος που είχε σχεδόν πάντα, ένα είδος απάθειας που την ίδια στιγμή απέπνεε έναν τόνο εξοργιστικά στέρεης σιγουριάς Τα λόγια του ήταν προβαρισμένα, το στήσιμο του το ίδιο. Η κοψιά του ήταν μια εξωτερίκευση αναμασημένων κλισέ που είχε ψαρέψει από φτηνά βιβλία, ταινίες και κακογραμμένα παιδαγωγικά συγγράμματα. Κι όμως, ενώ τα αναγνώριζα όλα αυτά, ενώ η αλλοτρίωση του μου χτύπαγε στα ρουθούνια σαν κάτι το σάπιο, γύρισα και του είπα με παρόμοιο ύφος (σιγά μην τα κατάφερα βεβαία): «Καταλαβαίνω. Για μένα γίνεται. Πρέπει να πάρω μπρος». Να πάρω μπρος... Τρόμαξα όταν είδα τον γέρο να συγκατανεύει με πάθος. Από την μια τον κορόιδευα. Από την άλλη η φράση που είχα ξεστομίσει με βάραινε. Υπονοούσε ότι ήμουν κάτι σαν μια εν δυνάμει ύπαρξη. Λες και ένα κομμάτι του εαυτού μου να πίστευε ότι πράγματι ήταν πια απαραίτητο να πάρω μπρος. Να γίνω αυτό που έπρεπε να γίνω. Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό.