Ο θΑνατος εΙναι μια γαλΑζια οπτασΙα Σέρνει τα λυτά ξέπλεκα μαλλιά χυμένα ως τους αστραγάλους κάθε μέρα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα κοιτάει πάντα κάτω, μόνο κάτω ψάχνει κάτι, πάντοτε κάτι να αναγνωρίσει ένα ένα ολονών τα ίχνη πάνω στην πούδρα απ’ την υγρή ροζ άμμο ύστερα προχωράει ολόκληρος μες στη θάλασσα γνέφει από μακριά ίσως για αποχαιρετισμό και λίγο πριν το κεφάλι του χαθεί στο νερό σχηματίζει με τα χείλη του τη λέξη το μεγάλο μας αιώνιο μυστικό β ά θ ο ς.