Η τέχνη δεν μπορεί να βολεύεται στην οκνηρή αιωνιότητα των ειδώλων, σε κατασκευασμένες σταθερές, αλλά πρέπει να ξεβολεύει, να συμβάλει σε μια καθολική αλλαγή. Ποια θέση έχει η λογοτεχνία σε έναν κόσμο που υπολογίζει μόνο τους κώδικες της αποτελεσματικότητας; Κι όμως, η λογοτεχνία μπορεί να ανιχνεύει τα κενά και να τα αφουγκράζεται, καθώς αυτά οικοδομούν ένα έξω. Μπορεί να αναπολεί το μη χρήσιμο ως κινητήριο, να εγκαθιδρύει το αυτεξούσιο και να φαντάζεται το νέο. Αυτό που θα προσπαθήσουμε να διηγηθούμε είναι οι ατελείωτες δυνατότητες του Είναι. Αυτές οι δυνατότητες είναι που παράγουν τις πολλαπλότητες και αντιμάχονται τις επιτηδευμένες τελεολογίες και σαφήνειες που μετέτρεψαν τον κόσμο σε αυτό το ζοφερό τοπίο. Αυτές οι πολλαπλότητες είναι που γεννούν ασυνέχειες και τονίζουν τις σχέσεις του κοινωνικού με την ελευθερία. Το λογοτεχνικό έργο δεν είναι ένα αντικείμενο που υφίσταται καθαυτό και που προσφέρει σε κάθε εποχή την ίδια πάντοτε εικόνα στον αναγνώστη του. Δεν είναι ένα μνημείο το οποίο μονολογώντας αποκαλύπτει την αχρονική ουσία του. Βασίζεται πολύ περισσότερο, όπως μια παρτιτούρα, στους πάντοτε νέους ήχους μιας ανάγνωσης, η οποία απελευθερώνει το κείμενο από το υλικό βάρος των λέξεων. Καθιστά την ύπαρξή του διαρκώς επίκαιρη, καθώς προσδοκά την ανάγνωση των υπαρξιακών αμφιβολιών.