Η΄ Κάθεται στο σκαλοπάτι και χτενίζει τα μακριά λευκά μαλλιά της αντικρίζοντας ένα κορίτσι βυθισμένο στο όνειρο να επιστρέφει εαυτό ενοφθαλμίζοντας τον ουρανό στη σταύρωση Ψυχών μεμακρυσμένων σε πολική μοναξιά ''το πιο τίμιο, τη μορφή τους'' Σ΄αναγνωρίζω σιωπηλή την πέτρα πάσχοντας την απόγνωση που είναι επίκληση σε κάτι αθάνατο να συμπληρώνεις τη λέξη στο παλιό υπομένοντας στον πυρήνα της τη ζωή που προσπαθώ ΙΗ΄ Όσο περισσότερο αύξαινε η αποστροφή της για τους τρόπους της εξουσίας να τσαλακώνει τους ανθρώπους τόσο βαθύτερα έμπαινε στην Ποίηση βαδίζοντας μέρες ολόκληρες μέχρι να συναντήσει χρώματα συμβαίνοντας το παρόν με μεγάλα λουλούδια στην καρδιά και τόσο κάμποσο ουρανό που πολύ μάτωνε και το θεό παραπονευόταν σοβαρευόμενη ν΄αποτύχει θάνατο