Οι ζώντες κοιτάζουν κρυφά πίσω από παράθυρα, τι διαδραματίζεται εντός του χώρου. Εν αντιθέσει με τους τεθνεώτες, οι οποίοι βαδίζουν ωσάν ευδαίμονες μελαγχολικοί εντός του... Οι ήρωες ανοίγουν τις φτερούγες τους, σαν διαβατάρικα πουλιά. Πριν μεταναστεύσουν ξανά σε μέρη μακρινά -μέρη που ξεχειλίζει ο νόστος- αφηγούνται τι συνέβη, λίγο πριν, το Φιλί του Θανάτου... Κάθονται στο πλάι σου, σε αγγίζουν σχεδόν αμέσως... Σε παρατηρούν σαν θησαυρό. Δεν ψάχνουν συγχώρεση μήτε κατανόηση. Μονάχα παρέα. Θα τους επιτρέψεις; Έφθασε η ώρα, που έμαθαν να γυρίζουν ξανά εδώ... σε τούτο τον κόσμο... κι αναζητούν συντρόφους, τίποτε περισσότερο! Πλησιάζουν ευγενικές ψυχές, Ψυχές που θα αντιληφθούν την άυλη ύπαρξη τους... Ίσως οι ζώντες λησμονούν, μα οι νεκροί Ποτέ... Κι όταν νιώσεις τον Θάνατο να σ’ αγκαλιάζει αργά στο άνθισμα, της νύχτας είσαι ήδη νεκρός...