Μετά την αρχική "θεραπεία-σοκ" της δεκαετίας του '90, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση έχασε την ορμή της και έκτοτε η Ουκρανία έτεινε να γίνει "ένας ξεχωριστός κόσμος". Όλα αυτά, χωρίς να διαταραχθεί ένα συγκεκριμένο κοινωνικο-οικονομικό στάτους κβο, ίσως για να αποφευχθεί η έκρηξη αναρίθμητων αντιφάσεων (ταξικών, εθνικών, γεωπολιτικών, οικονομικών, κ.λπ.) που αλληλοδιαπλέκονται στην ουκρανική κοινωνία. Εντούτοις, αυτοί οι ριζικοί κοινωνικο-οικονομικοί μετασχηματισμοί δεν πέτυχαν να καταστρέψουν ολοκληρωτικά την εργατική τάξη, ιδιαιτέρως στις εκβιομηχανισμένες νοτιοανατολικές επαρχίες. Είναι σαφές ότι ο ουκρανικός εθνικισμός, στο σημερινό ιστορικό του πλαίσιο, είναι μονάχα ένα ιδεολογικό και προπαγανδιστικό εργαλείο. Ταυτόχρονα, είναι εξίσου προφανές ότι ο εθνικισμός του Ντονμπάς, βάσει των παραπάνω, είναι πρώτα απ' όλα η εκδήλωση μιας καταπιεσμένης εθνότητας, που αντιστέκεται στις συνθήκες επισφάλειας και εκμετάλλευσης που η Ευρω-Μαϊντάν και η κυβέρνηση του Κιέβου θέλουν να επιβάλουν σε ολόκληρη την εργατική τάξη της Ουκρανίας, από κοινού με το ΔΝΤ και τις Ηνωμένες Πολιτείες.