Ο ίδιος ο Benjamin ήταν ένας από τους πολλούς διανοούμενους που συμμετείχαν στις διαμάχες της εποχής, εισερχόμενος -όπως δείχνουν οι σύγχρονές του και λησμονημένες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, πηγές στις οποίες παραπέμπει- σε διάλογο με όλα σχεδόν τα κυρίαρχα αφηγήματα πολιτισμικής, πολιτικής και λογοτεχνικής ιστορίας, τα οποία χρησιμοποιούσαν το δίπολο Αναγέννηση-Μπαρόκ, προκειμένου να θέσουν ζητήματα νεωτερικότητας, προόδου, ύφους και πολιτισμικής ταυτότητας της Γερμανίας σε μια από τις πλέον κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της, η οποία θα την οδηγήσει στην πανηγυρική κήρυξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και στην απελπιστική πραγματικότητα του Μεσοπολέμου, περίοδος που συμπίπτει περίπου, αν πιστέψουμε τον Benjamin, με το διάστημα που χωρίζει τη σύλληψη (1916) της "Καταγωγής" από τη συγγραφή (1925) της. Για να χρησιμοποιήσουμε μια από τις μεταφορές της, η "Καταγωγή" δρα ως σεισμογραφική βελόνα που καταγράφει όλες τις πνευματικές δονήσεις της Γερμανίας των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, μετατρέποντας το κείμενο του Benjamin σε ένα πολύπλοκο δίκτυο θέσεων, μέσα από το οποίο και μόνο αναδεικνύεται η "μοναδικότητα" του συγγραφέα της.