Πριν από δύο αιώνες ο Χέλντερλιν αναρωτιόταν: "Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ' έναν μικρόψυχο καιρό;" Αλλά στους δύσκολους και μικρόψυχους καιρούς γράφτηκε η σπουδαία ποίηση. Ο Έλιοτ εξέδωσε τα "Τέσσερα κουαρτέτα" του ενώ μαινόταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος κι ο Μπρεχτ εμπνεύσθηκε τα καλύτερα ποιήματά του σε καθεστώς εξορίας. Μέσα στον πόλεμο ο Σεφέρης έγραψε τον "Τελευταίο σταθμό" κι ο Εγγονόπουλος τον "Μπολιβάρ". Στη δική μας δύσκολη και μικρόψυχη ελληνική εποχή ο Κύκλος Ποιητών (πρωτοβουλία που ξεκίνησε το 2011) αποφάσισε να διοργανώσει το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης στην Αθήνα. Εποχή δύσκολη και μικρόψυχη γιατί η οικονομική κρίση που προκαλούν οι Μέδικοι του χρήματος απειλεί να καταστρέψει τις αξίες για τις οποίες πολέμησαν οι λαοί στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Και γιατί απέχουμε πολύ ακόμη από το να αφήσουμε πίσω μας την εποχή της καταφρόνιας, των γενοκτονιών και των πολέμων. Ένα διεθνές ποιητικό φεστιβάλ δεν είναι, ασφαλώς, κίνημα διαμαρτυρίας. Αποδεικνύει όμως, όπως διαπιστώνεται στα κείμενα των ποιητών που συμμετέχουν σ' αυτό και παρουσιάζονται σε τούτο τον τόμο, πως οι ποιητές είναι εδώ. Και πως η Μούσα υπάρχει στις ποικίλες μορφές της γιατί απλούστατα δεν οπλοφορεί. [...] (Ντίνος Σιώτης, από το Προλογικό κείμενο)