Όταν η ηθική των κοινωνιών μας μετασχηματίζεται σε πολιτικό και κοινωνικό στόχο, επιστρατεύεται μία έννοια: η Συνοχή. Τι είναι, όμως, η κοινωνική συνοχή και πώς συνδέεται με την πόλιν του Αριστοτέλη; Τι συνδέει την πολυπόθητη συνοχή με τους διαφορετικούς τύπους κοινωνικού δεσμού που μας συνδέουν μεταξύ μας; Με ποιες ενέργειες και μέσω ποιων διαδρομών επιτυγχάνεται η πολυπόθητη κοινωνική συνοχή; Ποιες είναι οι ηθικές, οι πολιτικές και οι κοινωνικές δεσμεύσεις που χρειαζόμαστε ώστε να προσεγγίσουμε το όραμα της συνεκτικότητας; Και ο ξένος, ο διαφορετικός, αυτός απειλεί αληθινά την κοινωνική συνοχή των κοινωνιών μας; Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα τα οποία τίθενται σε αυτό το βιβλίο, το οποίο αποτελεί μία μελέτη για τα όρια των κοινωνιών μας και τον ρόλο της εκπαιδευτικής πολιτικής, ως προς τις διαστάσεις που παίρνει η ίδια η συνύπαρξη στην καθημερινότητά της. Ανατρέπει το προφανές, το δήθεν αυθόρμητο, και αναδεικνύει την κατασκευή των σκέψεών μας. Είναι το όραμα για μία ουσιαστικά συνεκτική και ταυτόχρονα βαθιά ηθική και ανθρωποκεντρική κοινωνία, που οφείλουμε να διεκδικήσουμε.