Αλλά ο εργάτης που θάφτηκε ζωντανός στη ζώνη του Περάματος και τα μωρά που έμειναν, κι ο νεαρός σπουδαστής του πρώην Τεχνικού (νυν Ενιαίου) που εργάζεται ευελικτότατα τις είκοσι πέντε από τις είκοσι τέσσερις ώρες της ζωής του, για να ειδικευθεί στη συνέχεια στην ανεργία (ή να μην ειδικευθεί αν προτιμά) κι εκείνος ο μικρούλης, (τον Παναγιώτη του νυχτερινού εννοώ) που σάλταρε από εγκατάλειψη κι έγειρε γλυκά-γλυκά, δεν είναι ένα "φαντασιακό προλεταριάτο". Αλλά ένα πραγματικό που τρίζει σαν εφιάλτης, και υπόσχεται ανατροπές αυτοκυριαρχούμενο. Μέρος του ποιήματος "Άει Ρόζα Λούξεμπουργκ" της συλλογής.