Είναι τυλιγμένη σε μια αύρα ή γραφή του Στέφανου, κάποτε ανάερη και ρευστή, κι άλλοτε πυκνή σαν συνωστισμένη μνήμη. Στα ποιήματά του μεταχειρίζεται συνειδητά πολύσημες λέξεις, παρηχήσεις, εικονοποιία και επιλεκτική ομοιοκαταληξία για να ιστορήσει το χειροπιαστό αλλά κυρίως για να υπαινιχθεί το υπερκόσμιο, "πιο πέρα απ' της ζωής τις βεβαιότητες". Στο γλωσσικό του σύμπαν αναδεύεται η σιβυλλική λαλιά των γιαγιάδων του με αναφορές σε στίχους του Γ. Χ. Ώντεν, του Γουόλκοτ, του Οβίδιου, του Καλντερόν - αλλά και του Καβάφη, υπόρρητα. Η κυπριακή διάλεκτος, η αγγλική ποίηση, το θέατρο του ισπανικού χρυσού αιώνα, καθώς και λέξεις αρχαιοελληνικές, τούρκικες, λατινικές, πορτογαλικές, σανσκριτικές, συνθέτουν ένα πολύτιμο κράμα εξωκειμενικών αναφορών που ως επί το πλείστον μεταγράφονται αμετάφραστες στα ελληνικά ως ελάχιστος φόρος τιμής στον πολυπολιτισμικό χείμαρρο που έχει εμποτίσει έναν φερέοικο. Στα πεζά του, αν στον αφηγηματικό πυρήνα τοποθετείται η ακούσια, άρα βίαιη, μεταφορά του από την Κύπρο στην Αγγλία της δεκαετίας του '60, η βασική διήγηση διανθίζεται από ένθετες αφηγηματικές ακολουθίες που αψηφούν το χωροχρονικό συνεχές. [...] (από το σημείωμα της μεταφράστριας του βιβλίου στα ελληνικά, Δέσποινας Πυρκεττή)