- Μια μακρά πορεία για συνάντηση των "υγιών" με τους "ψυχικά ασθενείς" μέσα από την εκατοντάχρονη και πλέον ζωή του Δρομοκαΐτειου. - Καταγραφή της ιστορίας από ζωντανές μαρτυρίες. - Προσπάθεια γνωριμίας με την "τρέλα" πέρα από στερεότυπα. - Γεφύρωμα των "μέσα" με τους "έξω". - Κι ο διαλογισμός: ποιες είναι οι δύο όχθες που θέλουμε -αν θέλουμε- να γεφυρώσουμε, ποιος θα τις οριοθετήσει, πού στεκόμαστε εμείς, σε ποιο ακριβώς σημείο θέλουμε να στηθεί η γέφυρα (ή οι γέφυρες), ποιοι θεσμοί θα στηρίξουν το έργο. - Κι ακόμα πιο πέρα: υπάρχουν πραγματικά οι δύο όχθες; Κι αν όχι, τότε γιατί υπάρχει η άβυσσος; - Στόχος του βιβλίου, λοιπόν, η "δια μέσου" του εαυτού μας συνάντηση με τον ψυχικά άρρωστο. Είναι ανελέητα σκληρό να διαβείς το κατώφλι, πόσο μάλλον να συζήσεις με τους νοσηλευόμενους. Σ’ αυτό το δαιδαλώδη κόσμο, το μακρινό και απρόσιτο, βάδισε επί χρόνια η Μαρία Φαφαλιού, μαζεύοντας αγριολούλουδα και πέτρες. Κατάφερε να μας κερδίσει. Τα σφιχτά χείλη άρχισαν να εκμυστηρεύονται , οι μαρτυρίες ήρθαν αυθόρμητα. Και η Μαρία τις κατέγραψε λέξη προς λέξη, και τις απόθεσε στοργικά, γνήσιες και αυθεντικές, στο βιβλίο της. Δημήτρης Βρεττάκος (από εισήγησή του στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στην Αρχαιολογική Εταιρεία, 16.2.1996)