ΑΘΡΥΜΜΑΤΙΣΤΟΙ ΚΟΣΜΟΙ Φύτρωσε η χαρά στα πληγωμένα της λύπης λιβάδια. Να σωπάσει δεν λέει του χόρτου ο ύμνος στην άνοιξη κι εκείνο το νερό που έκλαιγε στον κατήφορο δεν μπορεί κι αυτό να σωπάσει, καθώς του αλετριού η κόψη ξέθαψε τη θαμμένη πολιτεία του αθρυμμάτιστου κόσμου που θάφτηκε μέρα σκοτεινή χωρίς ανατέλλοντα ήλιο. Φιγούρες παράξενες σαν αγάπες απλήγωτες προβάλλουν κι άλλες στης λήθης τούς χαμένους ορίζοντες ν’ ακροβατούν σε τόξα ουράνια και στο απειροελάχιστο των καιρών ζητούμενο... Εσείς, που στο μαύρο του πένθους ντυμένοι του μάρμαρου τη λευκότητα προσκυνάτε, ξεκαρφώστε της καρδιάς σας τους ήλους απ’ τα σημάδια να μπει ιεροψάλτη γαλάζιου το "ουκ έστιν ώδε". Σκιές, που κύκλους γράφετε, διαλυθείτε στους ανέμους τους πράσινους σαν τα πουλιά που αποφεύγουν τα κυπαρίσσια. Κι εσείς κηπουροί, σιωπές μη φυτεύετε μα ελπιδόχορτα και αρτόδεντρα να ’χουν όλοι στη σοδειά της αγάπης δικαίωμα.