Βιώνουμε μια εποχή ένδειας. Απίστευτης ένδειας, πνευματικής αλλά και όχι μόνο. Όσα γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, όσα μας γαλούχησαν, μας διαμόρφωσαν και θεωρήθηκαν κάποτε δεδομένα έχουν πια εξαφανιστεί. Ισοπεδώθηκαν, γκρεμίστηκαν και δεν μένει τίποτα να θυμίζει όσα σημαντικά συνέβησαν άλλοτε σ’ αυτόν τον τόπο. Με το τέλος της πρώτης μετά τον πόλεμο γενιάς, άρχισαν αυτομάτως να ξεχνιούνται πράγματα, ποιότητες. Ένας ένας φεύγοντας, οι άνθρωποι αυτοί άφησαν πίσω τους κενό δυσαναπλήρωτο, με αποτέλεσμα σήμερα να μην υπάρχει ουσιαστικά μια πνευματική ηγεσία. Η μνήμη χάθηκε, σβήστηκε... Όσοι από εμάς είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε κάποιους απ’ τους σημαντικούς αυτούς ανθρώπους, να περπατήσουμε δίπλα τους, να τους μιλήσουμε, ακόμα και να συνεργαστούμε μαζί τους, όσοι τυχεροί ακόμα επιβιώνουμε, νομίζω πως έχουμε χρέος, με οποιονδήποτε τρόπο, να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ζωντανή αυτή τη μνήμη. Ήμουν ένας από τους τυχερούς που γνώρισαν, συνομίλησαν και συνεργάστηκαν με μερικούς από τους μεγάλους της μεταπολεμικής ελληνικής σκηνής και θεωρώ υποχρέωσή μου να μιλήσω για κάποιους από αυτούς. Συγκεκριμένα, για τέσσερις ανθρώπους που σφράγισαν την εποχή τους: τον ζωγράφο και σκηνογράφο Γιάννη Τσαρούχη, τον συνθέτη Μάνο Χατζιδάκι, την ηθοποιό Μαίρη Αρώνη και τον ζωγράφο και σκηνογράφο Νίκο Γεωργιάδη. Καταθέτω την εμπειρία μου από την επαφή μου μαζί τους, έτσι ως φόρο τιμής για ποιότητες χαμένες - ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί.