Δύο από τους μεγαλύτερους διανοητές του δυτικού πολιτισμού, ο Φρίντριχ Νίτσε και ο Σωκράτης του Πλάτωνα, συναντιούνται σε μια φιλοσοφική πραγματεία που εξετάζει μια σειρά από έννοιες κλειδιά για τη σωκρατική σκέψη με άξονα την ερμηνεία τους από τον νιτσεϊκό στοχασμό. Στο πρώτο μέρος, ο ερευνητής ανιχνεύει το φιλολογικό υπόβαθρο της αναφοράς του Νίτσε στην περίπτωση του Σωκράτη με εκκίνηση τα πλατωνικά έργα Συμπόσιο, Φαίδρος, Φαίδων, Γοργίας, Πολιτικός, Μένων, Ίων και τις εκδοχές του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου που μας παραδίδουν ο Λουκιανός (Περί ορχήσεως) και ο Διογένης Λαέρτιος (Βίοι φιλοσόφων). Σε αυτό το πλαίσιο εξετάζεται η ατοπία ως η ταυτόχρονη συμμετοχή του Σωκράτη τόσο στον ορθολογικό όσο και τον ερωτικό φιλοσοφικό λόγο, και η σχέση της αφενός με την τέχνη και την αισθητική, και αφετέρου με την όρχηση και το σώμα. Στο δεύτερο μέρος, με εκκίνηση την απόπειρα μιας αυτοκριτικής που προσέθεσε ο Νίτσε στη Γέννηση της τραγωδίας το 1886, ο ερευνητής αποκαλύπτει τις αντιφάσεις που εγκυμονούν στην πρώιμη σκέψη του Γερμανού φιλοσόφου (1872/4), διαφωτίζοντας αυτόν τον αναστοχασμό του υπό το πρίσμα των εννοιών που δεσπόζουν στα ύστερα έργα του (λ.χ. μάσκα, περιπλάνηση, μεγάλη υποψία, προοπτικισμός κ.ά.). Στην πορεία αυτή παρουσιάζονται οι θεωρήσεις σημαντικών ερευνητών, όπως του Heidegger, του Deleuze, του Kaufmann, του Bataille, του Morgan, του Λαμπρέλλη, του Λάγιου και του Δόικου, αναφορικά με τις νιτσεϊκές συλλήψεις της πατρίδας, του ατομισμού, της φιλίας, του φαντασιακού, της σκιάς και της βούλησης για δύναμη.