Ο "Ντοστογιέφσκι του ψιλικατζίδικου", Τζιμ Τόμσον (1906-1977), κυριάρχησε στο παλπ φίξιον από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 ως τα μέσα της δεκαετίας του 1950, καμιά φορά και με πέντε ολόκληρα βιβλία μέσα σε μια χρονιά. Στη διάρκεια της ζωής του είχε μια εντελώς ιδιόρμορφη αναγνώριση: Μια θετική κριτική στους "The New York Times", καθώς και όλους τους σπουδαίους σκηνοθέτες που του ζήτησαν σενάριο, μόνο και μόνο για να τον καπελώσουν και να το υπογράψουν αυτοί. Ο Κιούμπρικ ("The Killing") του έκανε τη χάρη να τον αναφέρει στα ψιλά γράμματα, ως συγγραφέα των "πρόσθετων διαλόγων", κι ας είχε χρησιμοποιήσει αυτούσιο το σενάριο του Τόμσον. Ο Πένκιπα κατακρεούργησε το σενάριο του "Getaway", χωρίς να μπει καν στον κόπο να αναφέρει τον δημιουργό του. Η αναγνώριση του Τόμσον ήρθε μετά θάνατον. Ο Ρ. Β. Κάσσιλ τον θεωρεί απείρως ανώτερο από τον Ντάσιελ Χάμετ ή τον Ρέημοντ Τσάντλερ, ο σκηνοθέτης Στήβεν Φρίαρς διακρίνει στα βιβλία του στοιχεία αρχαίας τραγωδίας, και ο Στήβεν Κινγκ, παθιασμένος αναγνώστης του, σημειώνει αυθόρμητα "Ο τύπος δεν παίζεται!"