"Με την παρέμβασή μας, δεν εγκαταστήσαμε ένα γραφείο αναλυτή μέσα στο ίδρυμα, ούτε αντικαταστήσαμε τον ψυχοθεραπευτή με τον αναλυτή, αλλά δοκιμάσαμε να μετακινήσουμε τον ιδρυματικό μηχανισμό μέσα στο πεδίο της κλινικής όπως εκείνη ορίζεται από τη φροϋδική θεωρία της αιτιότητας. Όπως το ζήτημα δεν είναι να ξέρουμε αν η ψυχανάλυση μπορεί να συγκαταταχθεί μαζί με τις άλλες επιστήμες, αλλά αν η επιστήμη μπορεί να λάβει υπόψη της την ψυχανάλυση, έτσι και όσον αφορά το ψυχιατρικό ίδρυμα το ζήτημα δεν είναι να ξέρουμε αν η ψυχανάλυση μπορεί να συγκαταλεχθεί ανάμεσα στις θεραπείες που αυτό προσφέρει, αλλά αν η ψυχιατρική περίθαλψη (στέγαση, κοινωνική βοήθεια, φαρμακευτική θεραπεία) μπορεί να ενημερωθεί από την ψυχανάλυση και να προσανατολιστεί με βάση τις υποθέσεις της". ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΖΕΝΟΝΙ Στο έργο αυτό, που βασίζεται σε δεκαετή εμπειρία σε μια θεραπευτική κοινότητα, ο συγγραφέας εκθέτει τις θεωρητικές και κλινικές συντεταγμένες μιας πρακτικής στο ίδρυμα που δεν προκύπτει τόσο από την άθροιση επιστημονικών ειδικοτήτων (την περίφημη "διεπιστημονικότητα"), αλλά από μια ορισμένη αποεξειδίκευση, προς όφελος μιας μεγαλύτερης δεκτικότητας στη συνάντηση με τον ασθενή, ανεξαρτήτως της θέσης, των δραστηριοτήτων ή των διπλωμάτων του καθενός. Αυτή η άλλη κλινική πρακτική συνιστά κάλεσμα προς την πρωτοβουλία και την υπευθυνότητα του κάθε συμμετέχοντος, στο πλαίσιο μιας "πρακτικής με πολλούς" για την οποία μαρτυρούν εδώ οι παλιοί συνάδελφοι του Αλφρέντο Ζενονί γράφοντας την εισαγωγή των διαφόρων τμημάτων του βιβλίου.