Στον τόπο αυτό, όπου πασίδηλη είναι η έλλειψη κριτικής και αξιολόγησης του έργου βάσει ποιοτικών σταθμίσεων, η απήχηση του [Χρήστου Γιανναρά] στα χρόνια που έρχονται, θα είναι πολύ ευρύτερη και λυτρωτική. Έξω, στον καθαρό αέρα, μακριά από τα σκονισμένα σπουδαστήρια, θα τον ευγνωμονεί ο πεινασμένος λαός για το ζωντανό ψωμί της αλήθειας που απλόχερα μοίρασε στα χρόνια του μεγάλου τούτου λιμού. Μα κι αν ακόμη αποτύχουμε οριστικά (μια δυνατότητα κι αυτή), θα έχουμε σώσει κάτι πολύτιμο. Θα το έχουμε στα μάτια τη μέρα της εξόδου. Και Εκείνος που θα έρθει όταν όλες οι πόρτες του ερχομού Του θα έχουν πια σφαλιστεί, θα το δει. Τελειώνοντας "Τα καθ' εαυτόν" ο Χρήστος Γιανναράς ζητεί μια χάρη. Τη στιγμή της τελευταίας του πνοής να φύγει "με τη λαχτάρα του γυρισμού στην πατρίδα. Με το τρελό καρδιοχτύπι μιας ερωτικής προσμονής". Άμποτε αυτή τη χάρη να αξιωθούμε κι εμείς αναγνώστη.