Ο συγγραφέας του διηγήματος αυτού, Σικελός και Μεσογειακός, έχει εκείνη την περίεργη, ακατάλυτη σχέση και οικειότητα με όσους και όσα γεννήθηκαν, σχηματίστηκαν και έδρασαν σε αυτή την ελκυστική εθνολογική και πολιτιστική μήτρα του κόσμου μας. Ως μεσογειακός, λοιπόν, και όχι ως Δυτικός, ως Φράγκος, μπόρεσε να νοιώσει και να ερμηνεύσει ένα συγγενή του χώρο, το Βυζάντιο, και δι' αυτού και εξ αυτού, τον Ελληνισμό, τη Ρωμιοσύνη. Το μικρό του διήγημα, που η φιλότιμη προσπάθεια της κ. Κατερίνας Παπαθέου μετέφερε στην ελληνική γλώσσα, επιχειρεί να αποτυπώσει την οδύνη και την οργή από την απώλεια των χαμένων μικρασιατικών πατρίδων, ενώ παράλληλα προβάλλει και αναδεικνύει -μέσω του βασικού ήρωα του έργου, του μπάρμπα Νίκου- τον πολιτισμό, την σοφία και την παράδοση εκείνων των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν διατηρώντας, όμως, πάντα μέσα τους το όνειρο. [...] (από τον πρόλογο του Στέφανου Π. Παπαγεωργίου)