Τι να πω για τον Βέγγο; Εκτός από το ότι τον θαυμάζω ως πηγαίο ταλέντο, ήταν πηγή αστείρευτης δημιουργικότητας, "ακούραστος" ηθοποιός. Μια φορά, όταν ήμουν παιδί, είχα πάει να δω στο θέατρο Δελφινάριο την επιθεώρηση "Ο Έλλην εξασθενής", με πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο. Πήγα, λοιπόν, στα καμαρίνια για ένα αυτόγραφο. Άφαντος ο Βέγγος! Απλά παρατήρησα το πόσο καθαρό ήταν το καμαρίνι του, όλα βρίσκονταν σε τάξη· τα παπούτσια του, τα ρούχα του. Σπάνια να βρεις τόσο τακτοποιημένο καμαρίνι σε ηθοποιό. Ο Βέγγος κατά κάποιον τρόπο κρυβόταν, απόφευγε το σταριλίκι, που λένε, ήταν ταπεινός. Κάποιοι πιστεύουν πως δεν κερδίζεις κάτι μέσα από την ταπεινότητα, όμως κερδίζεις αγάπη και ευγνωμοσύνη. Δεν χρειαζόταν στον Βέγγο να του σφίξεις το χέρι και να τον ευχαριστήσεις. Ήταν πάντα δοτικός. Μια φορά τον χαιρέτησε ένας θαυμαστής του και του είπε: "Ευχαριστούμε, καλέ μας άνθρωπε, που μας κάνεις και γελάμε". Του έκανε εντύπωση αυτή η φράση και από τότε μας αποκαλούσε όλους χαρακτηριστικά: "Καλοί μου άνθρωποι". Όσο για αυτό το κόμικς που προσπάθησα να δημιουργήσω ήταν ένα από τα όνειρά μου να το υλοποιήσω και μου δόθηκε η ευκαιρία από τις εκδόσεις Αιγόκερως. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο κατάλληλος άνθρωπος, για να με βοηθήσει στον σκοπό αυτό, από τον Γιάννη Σολδάτο, ο οποίος με δίδαξε στη Δραματική Σχολή και τον ευγνωμονώ για αυτό. Θυμάμαι, όταν απέκτησα τον πρώτο μου μισθό, πήγα απευθείας σε ένα από τα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας. Ρώτησα, αν υπήρχε κάποιο βιβλίο που να αναφερόταν στον Θανάση Βέγγο. "Μόλις έχει εκδοθεί", μου είπαν. Ήταν το βιβλίο του Σολδάτου: Ένας άνθρωπος παντός καιρού. Το διάβασα, εμπνεύστηκα και δημιούργησα αυτό το κόμικς που κρατάτε στα χέρια σας. Σκέφτηκα ότι, αφού υπάρχει ένα βιβλίο για τον Βέγγο, ωραία θα ήταν να φτιαχτεί κι ένα κόμικς με αυτόν...! Σας εύχομαι καλό διάβασμα και να τολμάτε να ονειρεύεστε! A.B.