Το κουδούνι στην Ηρώων χτυπά ξημερώματα, περασμένες δύο. - Κυρία μου, ασφάλεια. Είναι εδώ ο Γιάννης Περράκης; Χτύπησε νεαρό μοτοσικλετιστή και τον εγκατέλειψε. Ο Γιάννης Περράκης με το όχημά του επί της οδού Κύπρου, στη διασταύρωση με τη Χαλανδρίου χτύπησε κι εγκατέλειψε τον νεαρό Γιάννη Περράκη, ετών δεκαεπτά. Μα, τι να πει κανείς; Για δες συμπτώσεις! Ίδιο όνομα με το θύμα. Τα νέα ζεματίζουν τη μάνα σου, Γιάννη. Στέκει με χείλια μισάνοικτα, χωρίς φωνή, ξανθή σταφίδα περασμένη δυο χέρια καυτό νερό, ίνα σπασμένη, ρόγα ανοιγμένη. - Δεν έχει γυρίσει ακόμα, λέει η Λίτσα. - Θα ξαναπεράσω. Τα πράγματα είναι ζόρικα, λέει ο αστυνόμος και φεύγει. [...] Το σπίτι μας δεν είναι χύτρα ταχύτητας, κατσαρόλα μου, μακάρι να ήταν. Ένα σπίτι να τα πετάς όλα χύμα, σκόρδα και θέλω, αλάτια κι επιθυμίες και "Γιάννη, δεν μιλάς" μαζί με "άσε με, μάνα". Τι να πω, όλα με το τσιγκέλι τα βγάζω, μόνο με τα μάτια μιλάμε, μεγάλα μάτια τα δικά μου, μικρά τα δικά του. Όλη μας η ζωή μια εστία με τέσσερα μάτια. Καιγόμαστε και κρυώνουμε κάθε μέρα. [...] Η ζάχαρη η άχνη πίσσα, περίεργο, τα κρεμμύδια καραμελώνουν, τα πράσα γλυκαίνουν. Κατσαρόλα, γιατί στο σπίτι μας η ζάχαρη πικρίζει;