"Με τον όρο λαϊκή ποίηση συνήθως στη λογοτεχνία εννοούμε την ποίηση που γράφεται επώνυμα και όχι ανώνυμα όπως το Δημοτικό Τραγούδι και που διαθέτει έντονα λαϊκά στοιχεία. Γράφεται από λαϊκούς ανθρώπους με ελάχιστη εκπαίδευση, είναι συνήθως αυθόρμητη, δεν περνάει από επεξεργασία κ' έχει συγκεκριμένη θεματική που αφορά κυρίως την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων. Στη λαϊκή ποίηση είναι φανερή συνήθως τόσο η προχειρότητα όσο και η έλλειψη ποιητικής, δηλαδή ενός θεωρητικού υπόβαθρου που να στηρίζει το όλο εγχείρημα. Στη συλλογή "Τα εκ του κατά...Ματθαίον" του κ. Μ. Νιονάκη υπάρχει ο χαρακτηρισμός λαϊκή ποίηση. Από μια πρώτη ανάγνωση αυτό μπορεί να ευσταθεί αφού έχουμε εδώ εμφανή την ευχέρεια του ποιητή στο να "σκαρώνει" στίχους και μια σχεδόν υπερβολική χρήση του 15σύλλαβου και του ιαμβικού μέτρου. Σε μια δεύτερη ανάγνωση όμως προσεκτικά θα πρέπει να δούμε πως αυτό είναι μια προσωπική επιλογή του ποιητή που αν και γνωρίζει αρκετά, επιλέγει αυτόν τον τρόπο όταν θέλει να πολιτικολογήσει, να νουθετήσει, να μιλήσει για τον ανθρώπινο πόνο ή μα στηλιτεύσει τη σύγχρονη μας πραγματικότητα, τα ήθη και τα "λάθη" του καιρού μας. [...] Mαριάννα Πελαντή