Πρόκειται για μια ατέρμονη συνομιλία με το παρελθόν. Με νεράιδες όπως η Μελουζίνη, με θρυλικές βασίλισσες όπως η Αικατερίνη Κορνάρο ή "η ωραία που έρχεται" Νεφερτίτη, με ποιητές όπως ο "αρχιθαλάσσιος" Ρεμπώ και ο Κύπριος βάρδος της ρωμιοσύνης. Με ηρωίδες όπως η Δυσδαιμόνα, με πόλεις όπως η Ουρανία, η Καρπασία, η Καλλινίκεση ή η πόλη των τεναγών Βενετία. Με θεές όπως η Αφροδίτη, με Παναγίες όπως η Πετόμενη και η Χρυσοπράσινη. Με ονόματα φρούτων όπως οι κουμανταντάδες, οι πομπελμοσίες και τα χρυσόμηλα. Με ονόματα λουλουδιών όπως τα αττεμπερούζια, οι μουσιέτες και οι «ελεούσες» ματσιγκόρτες. Ακόμη, με τοπωνύμια, πλατείες, χωριά, ποτάμια, γέφυρες. Σ’ αυτό το σκηνικό το πολυπρόσωπο, το συνδεδεμένο με μύθους, θρύλους, παραμύθια και ιστορίες της τάλαινας και κεκαυμένης Κύπρου, πλην όμως κειμηλίου των θαλασσών, η ποιήτρια προσκαλεί σε δείπνο τους αναγνώστες με "οφτά περτίτζια" και κουμανταρία. Είναι ντυμένη με περηφάνια τη ριζοκαρπασίτικη σαγιά με το δουμπλέττι, ή φορά τη σάρκα με το βυσσινί ρουτζιέττι.