H βροχή που έπεφτε δυνατή, συνοδευόμενη από ισχυρό άνεμο, είχε ως αποτέλεσμα να κρύψει τα στοιχεία που χρειαζόταν ο επιθεωρητής Tζόναθαν Σπάλτον για να αποκαλύψει την ταυτότητα του δολοφόνου. Σαν να πήρε κάποιος μια τεράστια γομολάστιχα και να έσβησε τα πάντα. Το μόνο που διευκόλυνε κάπως την έρευνά του, ήταν πως οι δολοφονίες είχαν κοινά χαρακτηριστικά και διαπράχθηκαν όλες στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο. Εκτός της έλλειψης στοιχείων, ο επιθεωρητής έπρεπε ν' αντιμετωπίσει την κοινή γνώμη, τον κυβερνήτη που ήθελε να ανεβάσει τη δημοτικότητά του, τον νομάρχη που συνέλεγε επιτυχίες για να τις χρησιμοποιήσει στις επικείμενες εκλογές, και τον δήμαρχο. Ένας ολόκληρος μηχανισμός που δεν μπορούσε να λειτουργήσει αν ο Σπάλτον δεν έδενε τον δολοφόνο χειροπόδαρα, για να μπορεί να τον περιφέρει στην πόλη -συνοδεία της άρχουσας τάξης πάντοτε- σαν ατραξιόν περιοδεύοντος θιάσου. Πάντοτε η λεπτομέρεια είναι αυτή που ανοίγει την κερκόπορτα και σπρώχνει τον δολοφόνο στο λάθος. Και ο Σπάλτον είχε όσφρηση λαγωνικού και την απαιτούμενη τύχη. Γιατί η τύχη είναι αυτή που καθορίζει τις τύχες μας.