"Πολύ συζητήθηκε η ανωνυμία αυτού του βιβλίου. Αυτό που εγώ συζητούσα μέσα μου, εν τω μεταξύ, ήταν αν έπρεπε ή όχι να το βγάλω από την στενή προέλευσή του: να αποκαλύψω την καταγωγή του ήταν να ξεγυμνώσω τα ιδιωτικά περιστατικά της γέννησής του. Και δεν μου φαινόταν πως μια τέτοια πράξη θα ήταν πιστή στα αρπάγματα του έρωτα και της τρέλας, στο απαρηγόρητο και φλεγόμενο κλίμα της εξορίας που το γέννησε. Από την άλλη σκέφτομαι πως όλα τα βιβλία θα έπρεπε να είναι ανώνυμα. Αλλά ανάμεσα στο να αφήσω σε όλα τα δικά μου το όνομά μου ή να τα παραδώσω σε κάτι πλέον μυστηριώδες, συγκατένευσα, αν και χωρίς πολύ να το θέλω. Γιατί φύλαξα το μυστήριό του για τόσον καιρό; Για το τίποτα και για όλα για το εδώ και το εκεί, για χαρές απρεπείς, για πόνους ξένους. Όταν ο Πάολο Ρίτσι, φωτισμένος σύντροφος, το τύπωσε για πρώτη φορά στη Νάπολη το 1952, νομίσαμε πως εκείνα τα σπάνια αντίτυπα που εκείνος επιμελήθηκε και ετοίμασε με τελειότητα θα εξαφανίζονταν χωρίς να αφήσουν ίχνη στους άμμους του Νότου. Δεν έγινε έτσι. Και η ζωή που διεκδίκησε το εκρηκτικό μυστικό του σήμερά μου το επιβάλλει σαν παρουσία του αμετακίνητου έρωτα. Παραδίδω, λοιπόν, αυτό βιβλίο χωρίς να το εξηγήσω περισσότερο, σαν να ήταν δικό μου και να μην ήταν: φτάνει που μπόρεσε να βαδίσει μόνο του στον κόσμο και να μεγαλώσει για λογαριασμό του. Τώρα που το αναγνωρίζω, ελπίζω το τρελαμένο του αίμα να με αναγνωρίσει κι αυτό". Πάμπλο Νερούδα, Ίσλα Νέγρα, Νοέμβρης του 1963 Σημ. Τον Ιούλιο του 1952, ενώ ο Νερούδα διέμενε στο Κάπρι δημοσιεύεται στη Νάπολη η ιδιωτική και ανώνυμη έκδοση των Στίχων του Καπετάνιου. Έντεκα χρόνια μετά, από την Ίσλα Νέγρα, εξηγεί τους λόγους την ανώνυμης έκδοσης.