Μια κοσµοπολίτισσα µεγαλοαστή από την Αλεξάνδρεια, ένας ψυχαναγκαστικός Ελληνοκύπριος δηµοσιογράφος, ένας ζωντανός-νεκρός Τουρκοκύπριος συγγραφέας, ένας κηπουρός και µια θεά της µνήµης. Όλοι µαζί και ο καθένας απέναντι στον άλλον. Η ιστορία, η µνήµη και η αλήθεια µέσα από µια αφήγηση τόσο προσωπική που γίνεται τελικά συλλογική και ίσως πανανθρώπινη. Τα τετράδια των ηµερολογίων δίνουν το έναυσµα για να γραφεί το µυθιστόρηµα. Το αυτοκινητικό ατύχηµα είναι η αφορµή να ενορχηστρωθεί η πλοκή. "Η ολοστρόγγυλη σαν µαργαρίτα πόλη, που µιλάει πολλές γλώσσες, αλλά πάντοτε µε την ίδια προφορά", η Λευκωσία είναι στο φόντο, αλλά πρωταγωνιστεί. Οι φωτογραφίες δεν διακόπτουν την αφήγηση, είναι απλά εκείνες οι στιγµές της ζωής, που αφήνουν το νόηµά τους να φανεί πολύ καιρό αφότου έχουν παρέλθει. Ο Μεχµέτ Γιασίν, ως ποιητής που είναι, πατάει γερά πάνω στα σύµβολα, αλλά και στα χώµατα της πατρίδας του: ευαίσθητος παρατηρητής και ανεξάρτητο πνεύµα της εποχής του, γράφει ένα ρεαλιστικό µυθιστόρηµα και σχετικοποιεί τις αλήθειες µε το γέλιο - ίσως επειδή στο γέλιο µπορεί να κρύβεται η αλήθεια.