Και σήμερα που αισθανόμαστε απειλούμενοι, είμαστε υποχρεωμένοι να ελευθερώσουμε την γεωπολιτική μας φαντασία. Μας λυπούν οι ανατροπές οι οποίες οδηγούν στην λήθη την Ελλάδα των παιδικών και νεανικών μας χρόνων. Πολλές φορές κυριαρχούμαστε από νοσταλγία για έναν σταθερό και συνεκτικό κόσμο ο οποίος έμοιαζε αιώνιος. Όμως, αυτή η Ελλάδα, η περιβαλλόμενη από ξύλινα τείχη, δεν μπορεί να ανθέξει στις πιέσεις από τις εξωγενείς δυνάμεις της αλλαγής. Πρέπει και πάλι να αποδεχθούμε την θαλασσινή περιπέτεια. Καθώς θα απομακρυνόμαστε από το πρόσφατο, εδαφικό παρελθόν, θα επανασυνδεόμαστε με το μακρυνότερο παρελθόν των δικτύων. Στον ορίζοντα του 21ου αιώνα διαφαίνεται να κλείνει ο κύκλος ο οποίος άνοιξε δύο και πλέον αιώνες πριν.