Το Σύνταγμα περί τροφών δυνάμεως κατά στοιχείον είναι έργο του Συμεώνος Σηθ, ενός από τους σημαντικότερους, αλλά άγνωστους μέχρι σήμερα βυζαντινούς ιατρούς, που ανήκε στο λόγιο περιβάλλον του αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ' Δούκα. Το έργο αποτελεί πρότυπο ιατρικού λόγου και θεραπευτικής μεθοδολογίας μέσω της διατροφής και πολύτιμο εγχειρίδιο για τη διαχρονική μελέτη της ιατρικής, στο οποίο στηρίχθηκαν τα ιατρικά κείμενα από τον 10ο αιώνα και μετά. Η συριακή καταγωγή του Σηθ συνέβαλε στην εμπλουτισμένη με διεπιστημονικές και διαπολιτισμικές επιστημονικές γνώσεις παιδεία και ειδικότερα στην αραβική και ινδική ιατρική. Στην παρούσα μελέτη αναδεικνύεται η προσωπικότητα του Συμεώνος Σηθ και η σημασία του συγκεκριμένου έργου, καθώς γράφεται κατά την περίοδο της ανθρωπιστικής αναγέννησης στο Βυζάντιο. Κατά την περίοδο αυτή οι επιστήμονες στρέφονται στην αρχαία ελληνική γραμματεία, και συνεπώς οι ιατροί μελετούν εμπεριστατωμένα τον Ιπποκράτη, τον Γαληνό, τον Διοσκουρίδη και τους λοιπούς ιατρούς της ελληνικής αρχαιότητας. Η νεοελληνική απόδοση του κειμένου παρέχει τη δυνατότητα στο σύγχρονο αναγνώστη να ανιχνεύσει στοιχεία εναλλακτικής και ομοιοπαθητικής ιατρικής εν τη γενέσει τους. Η εισαγωγή της παρούσας μελέτης αποτελεί μία διαχρονική παρουσίαση της βυζαντινής ιατρικής, προκειμένου να αναδειχθεί η σπουδαιότητα του Συντάγματος περί τροφών του Συμεώνος Σηθ και η συμβολή του στην εξέλιξη της ιατρικής στους μεταγενέστερους αιώνες.