«Πότε με ανάλαφρο χιούμορ και πότε με τρυφερό σαρκασμό, ένας έκπτωτος ποιητής του σαραγιού ζωντανεύει τα άνηβα εκείνα αγόρια που, ντυμένα γυναικεία, λικνίζονται στον ατάσθαλο Χορό των Κουταλιών υπό τους ήχους νταουλιών, λύρας και λαούτου, για να πουλήσουν τέλος το κορμί τους στον πρώτο πλειοδότη. Η συνήθεια αυτή γεννήθηκε στην Υψηλή Πύλη προς τέρψη των σουλτάνων γύρω στα 1600 και εξαπλώθηκε με τον καιρό στα πολύβουα καπηλειά της Ιστάμπουλ, όπου γνώρισε τεράστια αίγλη με φαινόμενα μαζικού παροξυσμού αλλά και φονικές συμπλοκές μεταξύ αντεραστών, για να σβήσει στα τέλη του 19ου αιώνα κυνηγημένη απ’ τους Αμπντούλ Χαζίζ και Αμπντούλ Χαμίτ Β’ ως μικρή και ασυμβίβαστη με τον εκσυγχρονισμό, που κέλευε το ξερίζωμα κάθε παρελθοντικής ασέλγειας. […] »Οι κώδικες του Εντερουνί είναι παρμένοι από την ποίηση του Divan. Ρόδα, ζουμπούλια, κυπαρίσσια, λεύκες, αηδόνια, δορκάδες, στρατιώτες της καρδιάς και ούτω καθεξής. Σε αυτά προστίθενται ή απομυθοποιητικά επίθετα ή άλλες σατιρικής διάθεσης λέξεις, όπως τα καρύδια. (..) Οι κλασικοί κώδικες χρησιμοποιούνται για να καταστρατηγηθούν δεξιοτεχνικά απογυμνώνοντας την ανθρώπινη φύση και βγάζοντας τον ποιητή, και στην εποχή του αλλά και μεταγενέστερα, εκτός κανόνα. […] »Με δυο λόγια, το Βιβλίο των τσενγκί θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι ένας κήπος των απολαύσεων και των κατατρεγμένων, της ηδονής και των παθών, των προτιμήσεων, των απογοητεύσεων και των αντιζηλιών, ένα τραγούδι που καλεί σε ερωτικό χορό γραμμένο από έναν καταραμένο ποιητή που το υπογράφει με την ψυχή και με τη σάρκα του.» Την τέχνη του πορνείου ήξερε απ’ τα μικράτα Ειδήμων στη μοιχεία με εραστές φουσάτα Και γκαπαγκούπ οι τοίχοι στενάζανε βαρβάτα Που μαραγκοί πως δούλευαν θαρρούσαν οι απέξω