Η ετυμολογία του ονόματος Μωυσής (Μωύς) σημαίνει «Αυτός που σώθηκε από το νερό», παραπέμποντας στη διάσωση του Μωυσή όταν ήταν μωρό στα νερά του Νείλου. Παρομοίως ο ήρωας του βιβλίου σώθηκε όχι από το νερό αλλά από το Άουσβιτς. Όμως έχει σημασία από πού σώζεται κανείς; Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία του Μωύς, ενός Έλληνα Εβραίου από τη Θεσσαλονίκη, που επέστρεψε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και βρήκε τη δύναμη να ξαναστήσει τη ζωή του από την αρχή. «Ζει σήμερα μόνο στο δικό μου το μυαλό. Όταν πηγαίνω στη Θεσσαλονίκη, επισκέπτομαι τον τάφο του, αφήνω ένα πετραδάκι και προσπαθώ να μάθω ποιος ήταν, τι έκανε και για ποιο λόγο. Τους βλέπω μπροστά μου, τον Μωύς, τη Λουίζα, τον Οβαδιά, τη Ρεβέκκα, τη Ρασέλ, τη Ρενέ. Είναι όλοι μόνο στη φαντασία μου, σαν να μην έζησαν, σαν να μην πέρασαν από τον πλανήτη αυτόν. Με βασανίζουν οι μορφές αυτές. Σαν φαντάσματα που περιφέρονται ακόμη ανάμεσα στην ύπαρξη και στο αντίθετό της. Με ρώτησε η κόρη μου αν, όταν τελειώσω τούτο το γραπτό, θα τελειώσει για μένα το Άουσβιτς. Η σχέση μας με τους γονείς μας ολοκληρώνεται με τον δικό μας θάνατο, όχι με τον δικό τους. Για μένα, το Άουσβιτς θα τελειώσει μαζί με τη ζωή μου».