– Κι εσείς του μοιάζετε του Χριστού, ταπεινά χορταράκια. Γιατί κι εσείς φυτρώσατε για πρώτη φορά μεσ’ απ’ τη γη παρθένα όπως ο εκ Παρθένου τεχθείς Κύριος. Μόνο με το λόγο του δημιουργού. – Κι ως πότε θα πεθαίνομε κι εμείς, ευλογημένε; ρωτάει ο νάρκισσος. – Όταν θάρθει ο Κύριος «ίνα κρίνει τον κόσμον» θα σταματήσει ο θάνατος πάνω στη γη κι όλες οι ομορφιές θα γίνουν αιώνιες, λουλουδάκια μου, κι αιώνια θα τον υμνείτε με τις πολυποίκιλες ομορφιές σας. Τότε αναγάλλιασαν τα ξερόχορτα κι ήρθε ένας άνεμος παγωμένος χειμωνιάτικος και τα μάζεψε και τάθαψε μέσα στη λάσπη. Εκεί με τους σπόρους τους άρχισαν χαρούμενα να ετοιμάζονται για την Άνοιξη, για την Ανάσταση.