Ο Rudolf Steiner ανοίγει την πρώτη από τις πέντε διαλέξεις για την Μπάγκαβατ Γκίτα και τις επιστολές του Παύλου (που δόθηκαν κατά τις ημέρες της ίδρυσης της Ανθρωποσοφικής Εταιρείας) τοποθετώντας την Γκίτα και το νέο Ανθρωποσοφικό κίνημα στο πλαίσιο μιας εξέλιξης της συνείδησης που χωρίζεται σε ιστορικές περιόδους. Για τον Steiner, το παρόν είναι μια εποχή αυξανόμενων ευκαιριών για συνειδητή πνευματική γνώση, μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο του ραγδαία αυξανόμενου σκοταδισμού της συνείδησης. Ενώ οι διαλέξεις του περιγράφουν σε γενικές γραμμές -και με κάποιες εκπληκτικές εκτροπές- την πρώτη και τη δεύτερη ιστορική περίοδο μετά την εξαφάνιση της Ατλαντίδας, εστιάζουν πιο έντονα στις τρεις περιόδους που ξεκίνησαν από την τρίτη χιλιετία μέχρι σήμερα. Ο Steiner βλέπει τον Κρίσνα ως μεγάλο πνευματικό δάσκαλο και την Μπάγκαβατ Γκίτα ως μια προετοιμασία, (αν και αφηρημένη), για τον ερχομό της Χριστικής ώθησης ως ζωντανή ενσάρκωση του κόσμου, του νόμου και της αφοσίωσης, που αντιπροσωπεύονται από τα τρία ινδουιστικά ρεύματα: της Βέδα, της Σάνκυα και της Γιόγκα. Γι’ αυτόν, το επικό ποίημα της Μπάγκαβατ Γκίτα αντιπροσωπεύει τον πλήρως ωριμασμένο καρπό του Ινδουισμού. Και ενώ οι επιστολές του Παύλου είναι συνυφασμένες, στην ουσία αντιπροσωπεύουν τον σπόρο κάτι εντελώς νέου.