Τὸ Μάννα ἦταν ἡ θεόσταλτη τροφὴ ποὺ ἔτρεφε καὶ συντηροῦσε τὸν «περιούσιο» λαὸ τοῦ Θεοῦ γιὰ σαράντα χρόνια στὴν ἔρημο, μετὰ τὴ διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θάλασσας, χωρὶς αὐτὸς νὰ κοπιάσει. Στὴν παρούσα μελέτη περιγράφεται, ἀναλύεται καὶ ἑρμηνεύεται τόσο θεολογικῶς ὅσο καὶ ἰατρικῶς. Τὸ Μάννα ἀποτελοῦσε γιὰ τοὺς Ἰσραηλίτες: α) τὴν κύρια τροφή τους γιὰ τὴν κάλυψη τῆς βιολογικῆς (σωματικῆς) τους πείνας, παρασκευαζόμενο μὲ διάφορους τρόπους, β) «ἀναγκαστικὴ» διατροφικὴ ἐπιλογὴ γιὰ νὰ μὴν πεθάνουν στὴν ἄγονη ἔρημο ἀπὸ ἀσιτία, καὶ γ) ἕνα ἀπὸ τὰ παιδαγωγικὰ μέσα ποὺ χρησιμοποίησε ὁ Θεὸς στὴν ἔρημο γιὰ νὰ τοὺς δοκιμάσει, νὰ τοὺς προγυμνάσει στὴν ὑπακοή, νὰ τοὺς ταπεινώσει μὲ τὴν πείνα, νὰ τοὺς ἀποτρέψει ἀπὸ τὴν πλεονεξία καὶ τὴν ἐμφάνιση ὑπερφαγικῆς συμπεριφορᾶς, καὶ νὰ τοὺς διδάξει ὅτι «οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ὁ ἄνθρωπος». Στὴν ΚΔ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία τὸ Μάννα ἑρμηνεύεται ὡς «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ» καὶ ὡς τύπος τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Κοινωνία). Παρὰ τὶς ἐπιστημονικὲς προσπάθειες ταύτισης τοῦ βιβλικοῦ Μάννα μὲ διάφορες φυσικὲς οὐσίες (π.χ. σακχαροῦχο ἔκκριμα διαφόρων φυτῶν, λειχῆνες, τροῦφες ὑπόγειων μυκήτων, σπειρουλίνα), καμία ἀπὸ αὐτὲς δὲν μπορεῖ νὰ ταυτιστεῖ ἀπόλυτα μὲ τὸ Μάννα, καθὼς δὲν διαθέτει πλήρως τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά του, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ποσότητα καὶ τὴ διάρκεια χορηγήσεώς του, τὸν τρόπο χορηγήσεως καὶ μαγειρέματός του, τὴ συντήρησή του, καθὼς καὶ τὴν παράδοξη ἰδιότητα τῆς γευστικῆς μεταβολῆς του σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιθυμία κάθε ἀτόμου.