Το βιβλίο καλύπτει ένα κενό στον χώρο της τοπικής εκπαιδευτικής ιστορίας και προσθέτει νέα στοιχεία που δεν είχαν συμπεριληφθεί έως τώρα στις ιστορικές αναλύσεις της γενικής ιστορίας. Ειδικότερα, εξετάζει τα προσφυγικά σχολεία στο λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων (Ανατολής, Μπάφρας, Νεοκαισάρειας, Ασφάκας) την περίοδο του Μεσοπολέμου και φωτίζει, έτσι, άγνωστες πτυχές της νεότερης εκπαιδευτικής ιστορίας της Ηπείρου. Μέσα από τη μελέτη αδημοσίευτων πρωτογενών πηγών και με τη χρήση της ιστορικής ερευνητικής μεθόδου, προκύπτει ένας αξιοσημείωτος πλούτος πληροφοριών για τον τρόπο λειτουργίας των ανωτέρω σχολείων, όσον αφορά στην υλικοτεχνική υποδομή και τα προβλήματα που αυτά αντιμετώπιζαν, ιδιαίτερα αυτό της γλωσσικής προσαρμογής. Αναδεικνύονται, επιπλέον, σημαντικά στοιχεία για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των προσφύγων, τον τρόπο με τον οποίο το κράτος διαχειριζόταν τις δυσχέρειες σχετικά με την εκπαίδευσή τους και τους στόχους που έθετε μέσω αυτής. Ασφαλώς, η εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής στην πράξη από τους κύριους εκφραστές της, τους επιθεωρητές, διερευνάται συναρτήσει του ευρύτερου ιστορικού και εκπαιδευτικού συγκειμένου της περιόδου του Μεσοπολέμου.