Ανάμεσα στα κωμικά περιστατικά ένα αισχύλειο ρίγος οσιότητας και κατάνυξης διαπερνάει τους Βατράχους. Η μεγάλη τέχνη έχει ιερό και όσιο, μοιάζει να ψιθυρίζει ο Χορός των μυστών απ’ όλες τις χαραμάδες της αριστοφανικής ποίησης. Αλλά τι μας διδάσκουν οι Βάτραχοι; Ποια η βαθύτερη διδαχή τους; Προς τα πού θέλουν να στρέψουν την προσοχή μας; Ένας νεότερος Έλληνας, εφάμιλλος με εκείνα τα κόκαλα απ’ όπου κατάγεται ἡ μουσική, διάκονος όσο και μάγιστρος ο ίδιος της αποπετρωμένης μουσικής, ο Δημήτρης Πικιώνης, καθαρά μας το λέει: «η εποχή μας είναι τόσο φτωχιά, που είναι πρέπον να σκύψουμε και να μαζέψουμε και τα τελευταία ψιχουλάκια που πάνω σ’ αυτά ζει το Σχήμα». Αυτό είναι από το 405 π.Χ. μέχρι σήμερα το νόημα των Βατράχων.