Μπορεί η ορμή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού να εξασθένησε δραματικά αμέσως μετά τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, όμως, εκπρόσωποι των ιδεών αυτών εξακολουθούν να ανιχνεύονται έως και τα τέλη του 19ου αιώνα. Μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της περιόδου υπήρξε ο Στέφανος Κουμανούδης, καθηγητής Λατινικών στο πανεπιστήμιο Αθηνών και εξέχων γραμματέας της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας. Για τον Έλληνα λόγιο, το πρότυπο και το μέτρο σύγκρισης πρέπει να είναι ο αρχαίος κόσμος, ενώ ο χριστιανισμός και το Βυζάντιο δεν αποτελούν κατ’ ανάγκη βασικά συστατικά του νέου ελληνικού οικοδομήματος. Τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα το ξέσπασμα σφοδρών συγκρούσεων μεταξύ του Κουμανούδη και εκπροσώπων του περίφημου ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος. Κεντρικό πυρήνα του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας αποτελούν δύο προσεκτικά επιλεγμένα κείμενα του Κουμανούδη, τα οποία και δημοσιεύονται για πρώτη φορά στα σύγχρονα εκδοτικά πράγματα της χώρας μας. Από αυτά τα γραπτά εξάγονται πλείστα ενδιαφέροντα συμπεράσματα αναφορικά με τις θέσεις και τις κατευθύνσεις που επιθυμούσε να δώσει στη νεοελληνική ιδιοσυγκρασία και ταυτότητα. Η κυκλοφορία του παρόντος έργου αποτελεί για τους φιλίστορες Έλληνες αναγνώστες μία ακόμα ψηφίδα του εκδοτικού μονοπατιού που στρώνουμε μεθοδικά μέσω της Σειράς Lux Orbis. Μέσα από αυτό το μονοπάτι, αναδεικνύονται γεγονότα και πρόσωπα του νέου ελληνισμού, που σχηματίζουν μία φωτεινή αλυσίδα μέσα στον χρόνο, καταδεικνύοντας ότι οι σύγχρονες επικλήσεις στις αρχές και αξίες του Διαφωτισμού, όχι μόνο αποτελούν μία ωφέλιμη οδό για την πορεία του ελληνισμού, αλλά παραμένουν διαχρονικά επίκαιρες.