«Δεν ξέρεις ότι το πιο βαθύ σκοτάδι τη νύχτα είναι λίγο πριν την αυγή;» είπε ο Αντώνης Μπάκαρος στον Αντώνη Σαμαράκη πάνω στα βουνά της Θεσσαλίας, στα χρόνια της Αντίστασης. Ο Νίκος Ε. Νεοκλέους, σ' αυτό το βαθύ σκοτάδι βρίσκει παρηγοριά για απώλειες που συντελέστηκαν και πόθους που δεν εκπληρώθηκαν. Εξομολογητικός, χωρίς φλυαρίες και αναθέματα, αγγίζει τη ρέουσα πληγή αλώνοντας κάθε ψεύτικο συμβιβασμό της ανθρώπινης ανάγκης για υπεκφυγές. Χωρίς να αθωώνει και χωρίς να ενοχοποιεί καμιά συναισθηματική έξαρση, αφήνει την ποίησή του να ανυψωθεί πάνω από τα συμβατά και συναινεί να σκύψουμε πάνω από την πληγή του. Μετουσιώνει δυνητικά τον πόνο, τον πόθο, την ελπίδα σε λόγο ντυμένο με σάρκα και αίμα που πάλεται στη ροή των φλεβών μας. Την αναμένει την αυγή, εύθραυστος μα ανυπόμονος. Την αφήνει να ξεπλύνει λυτρωτικά από πάνω του τη νύχτα και ανάλαφρος ξεκινά το όνειρο της νέας μέρας. Γιατί όπως λέει και ο στιχουργός Θανάσης Παπακωνσταντίνου Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός / βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη. / Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά / ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει. [...] Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα / υπάρχει τόπος και για σένα. / Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα / χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα. Σ' ευχαριστούμε Νίκο Νεοκλέους, που μας υπενθυμίζεις επίμονα, ότι πίσω από τα σφαλιστά μας μάτια, ξαγρυπνά η χαρά και η ελπίδα, έτοιμες ν' ανθίσουν όταν χαράξει.