Κάθε φορά που ευχόμαστε σε κάποιον «Χρόνια Πολλά», εννοούμε να μπορέσει να μεγαλώσει όσο γίνεται περισσότερο. Κι όμως κάνουμε τα πάντα, όταν αυτό συμβαίνει, για να το κρύψουμε. Δεν το κατάλαβα ποτέ. Εκπαιδευόμαστε από μικρά παιδιά να είμαστε οι πρώτοι που θα κάνουμε κάτι. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως το σημαντικό είναι να είσαι ο τελευταίος που κάνει κάτι. Εννοώ, σε χρονική σειρά. Εννοώ, τη στιγμή που εσύ θα είσαι έτοιμος, ανεξάρτητα από την ηλικία σου, να ζήσεις ό,τι κι αν είναι αυτό που μπορεί να γεμίσει την ψυχή σου και να σε κάνει πάλι να ονειρευτείς, να επιθυμήσεις, να βάλεις στόχους, να κρατήσεις τον εαυτό σου σε τέτοιο επίπεδο, διανοητικό, ψυχικό, σωματικό, ώστε να μπορείς να τον βλέπεις μέσα σε αυτά τα όνειρα. Άλλωστε, στα είκοσι πέντε μας όλοι έχουμε κάποιο ταλέντο. Το δύσκολο είναι αυτό το ταλέντο να το έχουμε στα πενήντα, στα εξήντα, στα ογδόντα πέντε, και, γιατί όχι, στα εκατό. Και μεγαλύτερο ταλέντο απ’ το να ζούμε και να εξελισσόμαστε δεν υπάρχει.