Στην έρευνα αυτή επιχειρείται η φιλοσοφική/ανθρωπολογική-παιδαγωγική θεώρηση ορισμένων πτυχών της καθημερινής διαπροσωπικής επικοινωνίας, οι οποίες εμφανίζονται στο σώμα της παπαδιαμαντικής πεζογραφίας και σχετίζονται με τη δεσμευτικότητα του εκφερόμενου λόγου, όπως αυτή ορίζεται, συστηματοποιείται και οριοθετείται από την Ανθρωπολογική Παιδαγωγική της γερμανικής «σχολής Bollnow». Αναδεικνύονται ανθρωπολογικές-παιδαγωγικές διαστάσεις συγκεκριμένων χαρακτηριστικών εκφάνσεων της δεσμευτικότητας του εκφερόμενου λόγου, των οποίων η παρουσία στον παπαδιαμαντικό κόσμο είναι αισθητή στην καθημερινή συναναστροφή. Προσεγγίζονται τα ομιλιακά ενεργήματα της υπόσχεσης και της ομολογίας, καθώς και της κατάρας και της βρισιάς, ως ειδικών μορφών του υβριστικού λόγου, ο οποίος έχει σύνθετη νευρο-ψυχο-κοινωνική αιτιολογία και λειτουργία. Η ανάδειξη ανθρωπολογικών και παιδαγωγικών διαστάσεων των εξεταζόμενων φαινομένων, όπως αυτά εμφανίζονται μέσα στο πλαίσιο της επικοινωνίας των παπαδιαμαντικών προσώπων, δίνει τη δυνατότητα στον ενδιαφερόμενο για τη διανθρώπινη επικοινωνία, και ιδιαιτέρως στον παιδαγωγό, να προσεγγίσει επιμέρους συνιστώσες ορισμένων φαινομένων, τα οποία είναι γνώριμα σε όλους, αλλά δεν αποτελούν, συνήθως, αντικείμενο της κοινωνικής και της παιδαγωγικής έρευνας.