Κανένας δεν θα μπορέσει να νιώσει πόσο αίμα στάλαξαν οι καρδιές και πόσος θρήνος γέμισε τους αγέρηδες. Το βιβλίο "Μοσχονήσια – Η πατρίδα μου" της Σίτσας Καραϊσκάκη κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1973, "για τα 50 χρόνια του ξεριζωμού του Ελληνισμού της Μικρασίας", "σαν ένα μνημόσυνο για το άδικα χυμένο αίμα των 6000 Μοσχονησιωτών" και, ακόμα, για "εκείνους τους λίγους που σώθηκαν από το σιφούνι του 1922 και πικραμένοι σκορπίστηκαν στον ξένο κόσμο". Το 1974 έλαβε το πρώτο βραβείο του Πνευματικού Ιδρύματος "Εστία Νέας Σμύρνης". Εξερευνά την ιστορία και λαογραφία αυτών των νησιών "που ρίχτηκαν από ενός Θεού την αγάπη πάνω στα γαλανά νερά του Αιγαίου", και των ανθρώπων τους. Από τους «πρωτόπλαστους» Ποσειδώνες και γοργόνες περνά στους «μισούς στεριανούς μισούς θαλασσινούς» και ύστερα στην εποχή του Ομήρου, για να καταλήξει, αφού διασχίσει το "απάτητο και αγκαθιασμένο" μονοπάτι της ιστορίας, στους εθνομάρτυρες του 1922. Με την απαράμιλλη τέχνη της, η Σίτσα Καραϊσκάκη περιγράφει ιστορικά γεγονότα, έθιμα, την καθημερινή ζωή, τους τόπους λατρείας, τις γιορτές, την τέχνη των ανθρώπων που κατοικούσαν στα Μοσχονήσια, τους μύθους και τους θρύλους τους. Η δραματική κορύφωση έρχεται με τη "γραμμένη με το αίμα της καρδιάς της" διήγηση της "κατακόμβης των 6000 Μοσχονησιωτών" το 1922, "του πιο στυγνού και απαίσιου στίγματος για όλο τον ανθρώπινο πολιτισμό του εικοστού αιώνα, της μεγαλύτερης κηλίδας εκείνου του πολέμου". Μια έκδοση για "τις ψυχές που κλαίνε αιώνια που έχασαν την πατρίδα τους", για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή, για τα σκλαβωμένα μα πάντα ελληνικά Μοσχονήσια.