Σ' αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας, που κατάγεται από τη Β.Ήπειρο, καταπιάνεται με την προπατορική του λαλιά που πρωτάκουσε στο σπίτι του, που μιλούσαν οι γονείς του, οι παππούδες του, οι παππούδες των παππούδων του. Είναι η ζωντανή γλώσσα που μιλιέται χιλιάδες χρόνια και τροφοδοτεί τη συνείδηση με μια αίσθηση αιωνιότητας, μέρος της οποίας είμαστε κι εμείς. Αυτήν την αιωνιότητα θέλει να υπερασπιστεί με αυτό το πόνημα καθώς αισθάνεται πως σιγά-σιγά χάνεται. Το βιβλίο περιέχει λεξιλόγιο λέξεων που έχουν «χαθεί».