Αξιοποιώντας τη μείζονα λογοτεχνική παράδοση –από τον Μοντάλε έως τον Ουνγκαρέτι, από τον Κουαζίμοντο μέχρι τον Λούτσι– η ποιήτρια προικίζει τη γραφή της με μια ποιητική κληρονομιά και με ένα ρεπερτόριο εικόνων και προσωπικών μεταφορών, που κυμαίνονται από την ανήσυχη γλυκύτητα μιας ψυχής που ακόμη αναζητά τον εαυτό της –αν και τώρα πια μακριά από τις φλόγες της πρώτης νιότης– μέχρι την ταραχή μια ζωής που σημαδεύεται από αμφιβολίες και δονείται από ένα προαίσθημα πόνων που αφορούν το μέλλον ή που μόλις έχουν βιωθεί.