Οι νομισματοκοπίες που παρήχθησαν στον μεσογειακό χώρο κατά τους κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους διέπονται από ευκρινείς διασυνδέσεις ανάμεσα στους τύπους και τις αξίες τους, είναι προϊόντα μιας συγκεκριμένης εκδότριας αρχής και λειτουργούν ως εργαλεία μιας εγχρήματης οικονομίας. Σε αντίθεση, η φύση και η σημειολογία των αρχαϊκών νομισμάτων παρουσιάζουν αρκετές ασάφειες. Η παρούσα πραγματεία διερευνά το λειτουργικό πλαίσιο των αρχαϊκών νομισματικών τύπων, ακροβατώντας ανάμεσα σε αυτά που γνωρίζουμε και σε αυτά που μας διαφεύγουν.