Η Συναισθηματική Νοημοσύνη, η Διαίσθηση, η Λήψη Επιτυχημένων Αποφάσεων, η Αντιμετώπιση των Οικονομικών Κρίσεων, η Ροή του Χρόνου, ο Νευρο-γλωσσικός Προγραμματισμός και η Αυτογνωσία, είναι ζητήματα για τα οποία ο Αριστοτέλης, ο Εμπεδοκλής, ο Σωκράτης, ο Θεμίστιος και ο Πυθαγόρας, έχουν ορίσει το εννοιολογικό περιεχόμενο και την σημασία τους πολύ πριν η σύγχρονη επιστήμη ‘’ξανά ανακαλύψει την Αμερική’’. Η έννοια και η πρακτική εφαρμογή της Ηγεσίας έχει αναλυθεί πλήρως από τον Πλάτωνα, τον Θουκυδίδη, τον Ξενοφώντα κι έχει εφαρμοστεί παραδειγματικά από τον Φίλιππο, από τον Μέγιστο των ανδρών που γέννησε ο κόσμος…Αλέξανδρο, τον Γεώργιο Γεμιστό-Πλήθωνα, αλλά και από πολλούς πραγματικούς ήρωες της μετά χριστιανικής χρονολόγησης εποχής, κατά την διάρκεια της επανάστασης του `21. Σήμερα οι νεομοντερνίζοντες κριτικοί αμφισβητίες θεωρούν προγονοπληξία την επίμονη αναφορά στους ογκόλιθους της ελληνικής διανόησης του παρελθόντος χωρίς να αναλογίζονται ότι τα ονόματα αυτών και πολλών άλλων, παραμένουν γνωστά στην έγκυρη τουλάχιστον βιβλιογραφία περισσότερο από 3.000 χρόνια, ενώ τα ονόματα αυτών που τους αμφισβητούν και τους θεωρούν παροχημένους τα γνωρίζουν μόνο οι συγγενείς τους. Το δυστύχημα της υπόθεσης είναι ότι η πρωτοβάθμιος, η δευτεροβάθμιος και η τριτοβάθμιος εκπαίδευση των εγκυκλίων μαθημάτων του νέο-ελληνικού Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, περί αλλού τυρβάζει…