Τέντωσα το κοτσάνι μου και σε βρήκα με μια θλίψη άγνωρη να με πονάς στο στήθος για όλες τις πρώτες μου αναλαμπές. Για σένα μόχθησα κι ονειρεύτηκα σε άλλες εποχές. Για σένα οδοιπόρος τόσα χρόνια! Τι είναι ισχυρότερο μέσα σου; Η θύμηση, είπες και μελαγχόλησες κι άλλο. Ενώ εγώ άπλωσα την αγάπη μου όλη για νάχεις έν’ άστρο στη μεγάλη σου νύχτα! Τότε η άγνωρη θλίψη σου έλιωσε όλη στο άστρο μου που σ’ αγναντεύει!